اشعار

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

اینجـا کـسـی به یـاد شـما دل نـمی‌دهد            هـستـیم بی‌خـیـال و همیـشـه وبـال تو

کـمتـر دلی برای شما تـنـگ می‌شـود             بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌ سپـردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تـو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیــدِ دیــدن مــاه جــمـال تـو

بر در نیـامده؛ تو به سـائل عـطا کنی            پـیدا نـشد کسی که بفـهـمد خصـال تو

تو غـصّه‌دار کـرب و بلا و مدیـنـه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مـثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشـم‌ انتـظارها            مـا را رسـان به قـافــلـۀ مـهـزیـارهـا

گرچه در پای ظهور تو بکا کافی نیست           روضه و اشک نباشند دعا کافی نیست

روضه خوبست به ما ترک معاصی بدهد              درس تقوا بدهد شور و نوا کافی نیست

بـاید این دغـدغـۀ روز و شب ما بـاشد              ساعتی سوختن ازهجر شما کافی نیست

نـرسـد فـرصت دیــدار به پـابـنـد گـناه              ابـر باید برود حال و هـوا کافی نیست

عذر و توجیه و بهانه که بدردی نخورد              عاشق یار شدن جز به بها کافی نیست


توبه وقتی ست موثر که به همت بـاشد              صرف خسته شدن از خبط وخطاکافی نیست

درد مـا قـلب سـلـیـم است خـدا می داند              حاجت دنیوی و دست گدا کافی نیست

بـایـد از طایفه عـشق اطاعت آمـوخت              زدن کـوچه بـنـام شـهـدا کـافـی نیـست

آخـرش پیـر شـدم از غـم دوری حـرم              تا به کی دوری از کرببلا؟کافی نیست؟

هـمۀ عـمـر به جـد تو اگر گـریـه کـنم              خون ببارد ز دو چشمم بخدا کافی نیست

گریه صبـح و مسائت ز دل زینب بود           عـلت اشـک مـدام تـو غـم زینب بــود

سر می شود زمانه ولی بي تو غـرقِ آه            جانِ مرا رسانده به لب بغـض گاه گاه

تو حاضری و ما همه در بندِ غـيبـتـيم            آقــا نجـاتـمـان بــده از ايـن شب سيـاه

آقا علاجِ رو سِيَـهي چيست غير اشک               حالا به سـوی روضه ات آورده ام پـناه

ای مـلـجــاء هـمـیـشـۀ ابـن سـبـیـل هـا               جـا مـانـده ام شـبـیـه یـتـیـمی میـان راه

يک دم بـيا به خـیمـۀ مـا، جانِ مـادرت               آتـش بــزن دل هـمـه را بـا شــرار آه

بايـد شوی تـسلـی آن قـلب مضـطرب             آقا بيا که روضـه رسيـده بـه قـتـلگـاه

يک جسم نيمه جان و دو صد نيزه و سنان             يک لشکـر حـرامی و سردار بی سپاه

نــاگـه رسـيـد زينـب کبـری فـراز تـل             فريــاد زد ز سـوز جـگـر وا محـمداه

اين کشتۀ فتاده به هامون حسين توست               اين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

ای شـوق بی­ کـرانـۀ شب­ های جمعه­ ام            تـنهـا تـرین بـهـانـۀ شب­ هـای جـمعه ­ام

از لطـف آفــتـاب نـگاهـت هــنوز هم            گـرم است آشـیـانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

هـرهــفته التمـاس تـو را دارم از خـدا            با نــالــۀ شبـانـۀ شـب­ هـای جـمـعـه ­ام

سنگـیـنی گـنـاه مرا می­ کـشد به دوش            دریـای عـفـو شانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان            نـجـوای عـاشـقـانه شـب­ های جمعه­ ام

در کربلا؟ مدینـه؟ کجا گـریـه می­ کنی            آقــای بـی نـشـانـۀ شب­ هـای جـمـعـه ام

انـگـار بــی مـقـدمه کـرب و بـلایـی ­ام            وقـتـی گـدای خـانـۀ شب­ های جمعه­ ام

از سفـرۀ حـسیـن بـلـندم نـکـن که من            محـتـاج آب و دانـۀ شـب­ های جمعه­ ام

امـسـال پـای سـفــرۀ دردانـۀ حـسـیـن            مـهـمـان نـازدانـۀ شـب­ های جـمعـه­ ام

اگـر کـه پـیـچ و خـم روزگـار بگـذارد            اگـر که سخـتـی این انــتـظـار بگـذارد

هنوز هست سری تا که دست هایش را            بـه دسـت خـاک قـدم های یـار بگـذارد

خـدا نصیب مـن بی قرار چـشـمی کـن            که روی خویـش به پای نگار بگـذارد

مرا به حکم دل امکان ندارد این خورشید            مـیـان ظـلـمت شـب های تـار بگــذارد

به من نمیرسد آن غمزه ای که وقتش را            کـنـار یـک دل شب زنـده دار بگـذارد

اگـر که خلـق رهایم کنند حرفی نیست            مــــرا خــدا نـکـنـد او کـنـار بـگـذارد

بـــرای گــریـه بـه دسـت بـریـدۀ سـقـا            مـیان مجـلـس روضـه قــرار بـگـذارد

خـدا کـنـد که بـیـاید اگرچـه بعـد از ما            بـرای فـاطـمـه سـنـگ مـزار بـگـذارد

چه می شود که شبی بشنوم صدایت را            به درد، گریه کنم زخم روضه هایت را

بگو کجا زده ای خیمه، در کدامین دشت            به این دو چشم که طی کرده رد پایت را

زمان بدون تو امشب چه سرد میگذرد            بـیا که گـرم کـنی مـجـلـس عـزایت را

جسارت است ولی میشود همین شب سرد            کـشی به روی سرم لحظه ای عبایت را

گمان کنم که صدایت گرفته چون زینب            مـیان بغـض صـدا می زنـی خـدایت را

از هجـر تو طبیعـت مـا گـریـه می کند            چــشـم تــمـام آیــنـه ها گـریـه می کـنـد

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گـریه می کند

پای سـه ساله‌ای که پر تاول آمده است            دارد به اشک آه و دعـا گـریه می کـند

در عـلقـمه به خاطر تو مشک پاره ای            دارد کـنـار دسـت جـدا گـریـه می کـند

گودال سرخ روزعطش نعـره می کشد            از روضه های خـون خدا گریه می کند

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

حالا که تـشـنـه ات شــدم آبـی بـریـز تا            با روضه های فـاطمه قـربانی ام کنی

من را بـبر به روضـۀ یابن الـشـبیب ها            تا میهمــان شــاه خــراســانی ام کـنی

بـا نـالــه هـای عـمــه تـان زار مـی زنـم            آتـش بـزن که شـام غـریـبـانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را

کـدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟            که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

شبی به سـیـنۀ طـوفـانی ام به صیـد بیا             مگر که لمس کنم رشته های تور تو را

من از زیـارت ناحـیـه خـوب دانـسـتم             شکسته است کسی شیشۀ غرور تو را

جـایی نـداشتـیم اگر این روضه ها نبود            عـشقی نبود اگـر غـم کرب و بلا نبود

از دستـمـال اشک تو خـونـابه می چکد             آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود؟

من را کسی به قدر دو گنـدم نمی خرید            این چـشم اگر به خـیـمه تان آشــنا نبود

بر ما ز آبـروی خودت خـرج کرده ای            ای وای اگـر که لطـف نگـاه شما نبود

از ما مگیر یک نفـس این یا حسین را             آقـا حـسیـن گـفـتـن ما دسـت مـا نـبود

ما با لـباس نـوکـری اش زنده مـانـده ایم            عـمـری نبـود اگـر غـم ارباب ما نبود

ای داغـدار اصلی این روضـه ها بـیا            صاحب عـزای مـاتم کـرب و بـلا بیا

تنهـا امـید خـلـق جهان یابن فــاطـمه            ای مـنــتــهـای آرزوی اولـیـاء بــیــا

بـالا گـرفـتـه ایـم بـرایت دو دسـت را            ای مرد مـستجـاب قـنـوت و دعـا بیا

فـهـمیـده ایـم با هـمه دنیـا غـریـبـه ای            دیـگـر به جـان مـادرت ای آشـنـا بیا

از هیچکس به جز تو نداریم انتـظار            بر دست های توست فقـط چشم ما بیا

هـفـته به هـفته می گـذرد با خـیال تو            پس لا اقـل به حـرمت خـون خـدا بیا

بیش ازهزار سال تو خون گریه کرده ای            ای خـون جگر ز قامت زینب بیا بیا

عـرض ارادت کـم ما را قـبـول کـن            امـسـال هـم محــرم ما را قـبـول کـن

شب های درد بی کـسی ام را سحـر کنم            وقـتی به آن جـمـال جـمیـلت نظـر کنم

مـاه صــفــر رسـیـده و آقــا نـیــامـدی            این مـاه را چگـونه بـدون تو سـر کـنم

 دارم ز داغ دوری تـو پـیـر مـی شـوم             وقـتـش شده به سـوی تو آقـا سفـر کنم

 قربان شال مشکی ات ای صاحب عزا            از این همه مـصـیـبت تو دیده، تر کنم

 کی می شـود که ای هـمۀ آرزوی من            با دسـت تو لـباس عـزا را به بر کنـم؟

 هر روضه ای که می شنوم آه می کشم            بی تو میان روضه چه خاکی به سرکنم؟

 از بس که از نگاه تو خونابه می چکد            من هم روان ز دیـده ام اشک جگر کنم

 این اشک ها به زخم تو مرهم نمیشود            بـاید که فـکـر داروی زخـم دگـر کـنم

 آقا اجازه هست کمی روضه خوان شوم            یعـنی که نـاله های تـو را بیـشـتر کنم؟

 بـزم شـراب رفـتـن زیـنب روا نـبـود            از داغ عـمّــۀ تـو رخــم پـر اثـر کـنـم

شبهـای بی قـراری چـشمم سحـر نشد            دلـواپـسی و غـربت و اندوه سر نشد

آهم کـشیـد شعـله ولی بـال و پـر نشد            اصلاً کـسی ز حـال دلـم با خـبر نشد

فرموده ای که شرط وصالت صبوری است

وقتی زمان زمانۀ هجران و دوری است

ای طـلعـة الـرشیـدۀ من أیهـا العـزیز            ای غــرة الحـمـیـدۀ من أیهـا الـعـزیز

ای نـور هر دو دیـدۀ من أیها العـزیز            خـورشـید من سپـیـدۀ من أیها العزیز

اين جمعه هم غـروب شد اما نیامدی

ای آخـرین سـلالـۀ زهــرا نـیـامــدی

وقتی که هست چشم تر تو مطاف اشک             گم می شود دوباره دلم در طواف اشک

چشمان بی قرار من و اعتکاف اشک             آقا بخر مرا به همین دو کلاف اشک

این اشـک ها شــده هـمـۀ آبـروی من

چشمی گشا به روی من ای آرزوی من

آمـد مـحـرم و غـم عــظـمای کـربـلا             خون می تراود از دل صحرای کربلا

چشمان توست مصحف غم های کربلا             داری به دوش پــرچـم آقـای کـربـلا

هر صبح و شام غرق عزا گریه می‌کنی

با روضه های کرب و بلا گریه می‌کنی

در حیرتم که با دلت این غم چه می‌کند             شب های داغ و شیون و ماتم چه می‌کند

با چـشـم هات اشک دمـادم چه می‌کند             زخمی ترین غروب محرم چه می‌کند

امشب بیا که روضه بخوانی برایمان

صاحب عزای خون خدا صاحب الزمان

امشب بيا و با دل خونين جگر بخوان            از ماه خون گرفته و شق القمر بخوان

از شام بی کسی و شب بی سحر بخوان            از روضه های عـمه تان بيشتر بخوان

وقتی که چشمهای تو از غم لبالب است

آئیـنه غـریبی و غـم های زیـنب است

اين خاک غرق ندبه و آه است العجل            هر صبح جمعه چشم به راه است العجل

آل عــبـا بــدون پــنـاه اسـت الـعـجـل             بر روی نیـزه ها سر ماه است العجل

یا این دل شکـسـتۀ ما را صـبور کن

یا لا اقل به خاطر زینب ظهــور کن

دلم دوباره خبــر میدهد ظــهور تو را            بدون فاصله حس میکنم حضور تو را

 به من مگو که نرفته چگونه برگردد            مسیــر جـاده خبــر میدهد عبور تو را

 کدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟            که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

 شبی به سینۀ طــوفانی ام به صید بیا            مگرکه لمس کنم رشته های تور تو را

 من از زیــــارت ناحیه خوب دانستم            شکسته است کسی شیشۀ غرور تو را

از دست فــراقت گِله دارم، گــله دارم            هر روز همین مسأله دارم، گله دارم

جا مــانده ترین لاله ی بــاغ شهــدایـم            دلتنــگی صد قــافــله دارم، گـله دارم

من داغ برادر به جگر دارم و سوزم            زین غم که از او فاصله دارم، گله دارم

بی کرب و بلا، هیچ دم آرام نگــیرم            آقا دل کــم حــوصله دارم، گــله دارم

از این که به پشت تو نخواندیم نمازی            وقتی که به لب نافله دارم، گــله دارم

ما هرچه که خواندیم، فقط بارش زهراست            گـاهی که خیال صله دارم،گلـه دارم

یک نــــامه نشد تـا که برایت بنـویسم            صدهـــــا ورق باطله دارم، گلـه دارم

عمری ست که با دیدن هرکودک درخواب            من پرسشی ازحرمله دارم، گله دارم

ای دادخـواه عـتـرت و قـرآن بـیـا بـیـا            وی زخم دین به تـیغ تو درمان بیا بیا

از زخـم هـر شهـیـد نـدا می‌شود بـلـند            کـای الـتــیـام زخـم شـهـیـدان! بـیا بـیا

تا چند شیـعه نـالۀ «یابن‌الحسن» زند؟            ای شـیـعـه را پـنـاه و نگـهـبـان بیا بیا

تا کی سر حـسین به دروازه‌هـای شـام            بر نـی کـنـد تــلاوت قـرآن؟ بــیا بـیـا

تا کی گُــلان سوختــۀ وحی، پـای‌شان            خـونـیـن بـوَد ز خـار مغـیلان؟ بیا بیا

تا کی میان مقتل خون دست و پـا زند            جـدّت، حسین با لب عـطـشان، بیا بیا

تا کی مهـار ناقۀ زینب به دست شـمر            با اشک چشم و مـوی پریشان؟ بیا بیا

تا کی ز سـوز سـوخـتن خیـمه‌هـایـتان            در قـلـب شیـعـه آتـش سـوزان؟ بیا بیا

تـا کی به خـاک دامن گــودال قـتـلگـاه            جسم حـسین، زخمی و عریان؟ بیا بیا

درمان درد عترت و قرآن ظهور توست            داروی زخــم‌هــای فــراوان! بـیـا بـیا

«میثم»که هست مرثیه‌خوان درغم حسین            خـوانـد تو را به دیـدۀ گـریان: بیا بیا!

این من وهجر تو و حال به هم ریخته ام           رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منـم آن عــاشـق جـامـانـدۀ روز عـرفـه           سـر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

آرزو داشـتــم امـسـال بـیـایـم عــرفـات           گریه دار از غـم هر سال به هم ریخته ام 

هر دل آشـفـته پی هـم نـفـسی می گـردد           با غمت خورده رقم فال به هم ریخته ام

درد، بالاتـر از این نیست بـرایم انگـار           دوری از توست در اقبال به هم ریخته ام

خوش به حال شهدائی که سبکبال شدند           به پـریـدن نـرسـد بـال به هـم ریخـتـه ام

به تو و گریۀ هـنگـام غـروبت سـوگـنـد           فـکـر جـدّ تـو و گـودال به هم ریخـته ام

چه کنم دست خودم نیست دلم بی تاب است           زینب و وقـت جدایی ز تن ارباب اسـت

دلتنگی غـروب همه جمعــه های من            کی میرسد به صحن حضورت صدای من

دیگر دلـــم برای شــمــا پَـر نمی زند            بـرگرد و بال تــازه بــیـاور برای من

غیر از ضرر برای تو چیزی نداشتم            حتی نیامده ست به کــارَت دعای من

اشکت اگر به نامه اعـمال من نبـود            بخـشش نــبود شـامل یــا ربنــای من

با تو هوای ماه عــزا چیز دیگریست            ای بانی مُحرم و صاحب عــزای من

امشب میان سینه زدن ها و اشک ها            مُهری بزن به نامه کرب و بلای من

بی تو در زندگیم رنگ خدا نیست که نیست           بین عشّاق چو من بی سر و پا نیست که نیست

بـا غــم دوری تو سوخـتـه و ساخـتـه ام          اثری ازچه در این سوز و نوا نیست که نیست

نیمه شب وقت مناجات بگویم با خویش          گوئیا قلب تو، در بند رضا نیست که نیست

من گـنه کـارم و آلوده قـبول است قبول          بی محّلی ز کریمان که روا نیست که نیست

بی جهت نـاز طبیبان نکـشم چون دردم          درد یاراست و بجز وصل دوا نیست که نیست

هر کـجـا رو  زده ام آبـرویم را بـردنـد          هیچ کس غیرِ شما فکر گدا نیست که نیست

در دعا فکر گرفتاری خود بودم و بس          یاد تو در دل ما وقت دعا نیست که نیست

بـهـر درمـان گـرفـتـاری این نـوکـرهـا          چاره ای جز سفر کرب و بلا نیست که نیست